De autoradio blaast de countrymuziek keihard de veel te grote SUV in. Het landschap glijdt aan me voorbij. Heel vertrouwd, want bijna net als in de film, maar toch is alles nieuw, want ik ben hier nog nooit geweest. Als ik het raampje een stukje open draai, ruik ik het stoffige van de woestijnachtige omgeving.
Ik zet de auto stil en stap uit. Als de laatste klanken van ‘save a horse, ride a cowboy’ zijn weggeëbd, hoor ik alleen maar stilte. Er is helemaal niets, zelfs geen vogel. Het is één van de heetste plekken op aarde en alleen in de wintermaanden, wanneer er overvloedig veel regen valt, is er iets te zien van bloemen of planten. Nu is het er dor en droog. Met zo hier en daar een hagedis die hard wegrent voor mijn naderende schaduw, omdat hij (of zij…) natuurlijk het liefst in de zon ligt op te warmen. Het is overweldigend, de stilte in combinatie met het weidse landschap dat omzoomd wordt door hoge bergen met zo hier en daar een toefje sneeuw.
De lucht is wolkenloos en ik ben helemaal alleen. Fantastisch die leegte, maar soms jammer dat ik het niet kan delen met iemand anders, zegt een stemmetje in mij. Maar dan zegt een ander stemmetje ‘is dat wel zo? Wil je dit wel delen? Kun je dit wel delen?’ Het antwoord is eigenlijk nee. DIt moet je ervaren en ondergaan. Laat je overweldigen door de hardheid en de schoonheid tegelijkertijd.
